Anne van Amsterdam
Vrijwilliger op een voetstuk
De Oeteldonksche Club van 1882 bestaat dankzij de kracht van samen. Ruim 1111 vrijwilligers zetten zich in om jou de mooiste carnaval te brengen. Hoogste tijd om een aantal van hen op een voetstuk te plaatsen. De vrijwilligers zijn afkomstig uit verschillende ministeries. Lees hun verhaal over wat ze doen en hoe ze ertoe zijn gekomen. Laat het een inspiratie zijn om jezelf ook aan te melden als vrijwilliger!
Lees hier het verhaal van Anne van Amsterdam (41), sinds 2014 vrijwilliger bij Ministerie van Evenementen en Ministerie van Fondsenwerving.
Heel blij en dankbaar
Twee weken voor de carnaval bezoeken we negen woonzorgcentra in Den Bosch. Als je de bewoners dan ziet zwaaien met die vlaggetjes… Ze lachen en soms rolt er een traan over de wang. Heerlijk ook om die echt ouderwetse nummers te horen. We hebben echt lol samen. Ik vind het zo fijn dat ik een bijdrage mag leveren aan de Oeteldonkse Bezuukskes omdat ik zie dat de mensen voor wie we het doen daar écht van genieten. Daar word er blij van en daar ben ik dankbaar voor.
Hoe het allemaal begon...
Het begon allemaal 11 jaar geleden met het Miraokuls Spektaokul. Of ik de gasten met een duurder kaartje van een hapje en een drankje wilde voorzien. Vervolgens kreeg ik ter plekke de vraag of ik het leuk vond om bij te dragen als vrijwilliger bij de Bezuukskes aan de woonzorgcentra. Het is totaal iets anders dan wat ik normaal doe, maar ik was wel nieuwsgierig. Laat ik het maar eens proberen, dacht ik.
Mijn bijdrage als vrijwilliger
We blijven zo’n 1 ½ uur in zo’n woonzorgcentrum. Daarna is de energie van de bewoners op. En de spanningsboog ingezakt. We proberen ze te enthousiasmeren. Je moet dingen uitvergroten; het kost stiekem best veel energie omdat je heel veel wilt geven. We lopen tussen de mensen door, proberen ze in beweging te krijgen. Pakken hun handen vast en dan deinen ze mee. Als je ze dan ziet zwaaien met die Oeteldonkse vlaggetjes, weet je dat ze genieten. Sommige mensen gaan staan, anderen zingen mee en er zijn zelfs bewoners die nog mee kunnen doen aan de polonaise.
Luister naar Anne
En verder...
Een Bezuukske heeft een aantal vaste elementen. We onthullen onze eigen Knillis, we doen een spelletje, een club maakt muziek en een zanger of een zangeres treedt op. En we proberen ook telkens wat toe te voegen. De ene keer treden kinderen van een dansschool op en de andere keer zetten we bewoners met een polaroidcamera op de foto (en dan de opmerking krijgen; ‘wat hebben ze nu weer uitgevonden?!’)
Bij de Bezuukskes doen we ook ‘Raod het plaotje’: dan krijgen ze een tekening te zien en moeten ze raden welk liedje erbij hoort. Van ‘Spijker in munne kop’ tot ‘Jij bent mijn boterbloem’. Je maakt iets los bij ze. Dat is mooi om te zien en dankbaar om te doen. We hebben het hartstikke leuk met elkaar. En hebben lol met de bewoners.
Wat het me brengt?
Dit vrijwilligerswerk geeft me voldoening. Ik word er blij van omdat ik zie dat ons bezoek iets teweegbrengt bij de bewoners. En dat vind ik waardevol. Omdat de bezoekjes een paar weken voor de carnaval plaatsvinden zijn het voor mij twee vliegen in één klap. Ik heb al dikke voorpret en heb tijdens carnaval grotendeels mijn handen vrij!
Maar daar blijft het niet bij...
Van lieverlee belandde ik bij het Ministerie van Fondsen. We moeten zorgen dat het carnavalsfeest gevierd kan blijven worden. Dus met Intocht, Optocht etc. Meer leden zorgt voor meer geld en meer betrokkenheid.
Ik help tijdens de carnaval ook bij twee evenementen voor de leden. Een is het Vochtig Ontbijt, op maandagochtend. Dat is voor de Grootpronkers. En dan heb je dinsdagmiddag de Voeijerpartij met broodjes, soep en worstenbrooikes voor de Moeraspachters. Daarvoor heb ik ook de hulp van een vriendin ingeroepen. Het mooie is: daarna kunnen we fijn samen de stad in.
Hoeveel tijd het me kost?
Ik ben er van september tot en met einde carnaval mee bezig. De hoeveelheid tijd durf ik niet echt te zeggen. Ik vind het wel fijn als het klaar is na de carnaval, hoe leuk het ook is. Je bepaalt het echt zelf, maar het is lastig nee zeggen.
Vrijwillig is niet vrijblijvend. Maar er zit zoveel bereidwilligheid bij iedereen. ‘Oh dat doe ik wel even voor jou’, hoor je dan. Dat is echt wel mooi. Daar krijg je energie van!